Afscheid nemen (bestaat wel en niet)

JA inderdaad. Het moment van afscheid nemen kwam veel sneller dan we wilden. De vrijwilligers van KT hebben het daar moeilijk mee. Ze moeten iedere week aan mensen wennen en aan het eind van die week gaan die weer en zij blijven achter.
Dat vind ik het ergst daar. Hartverscheurend dat ze niet mee kunnen. Wat hadden we graag een aantal kindjes, gezinnen en jongens in onze koffer gestopt, of ze in iedere geval laten weten dat het goed zou komen voor ze.
Wij kunnen niets beloven, we hebben alleen gezegd dat we terug gaan komen, maar dat wij hen daar niet willen zien. Verwachtend dat ze een goede plek hebben gekregen in de tussentijd.
Dat wensen we ze allemaal toe.

We knuffelen ze allemaal en gaan, achterom kijkend en zwaaiend (en huilend).
We gaan jullie missen. Dipak, Amad, Fahrad. Jalal, Qassim, Saboor, Naweed, Amir, Bishnu, Maroof, Mohammed en vele, vele anderen. 
We gaan de kindertjes missen met hun prachtige ogen, maar vaak vuile snoetjes.
We gaan de moeders missen, met hun verlegen lach, maar sterke persoonlijkheden.
We hebben Lesbos en al zijn (vaste en tijdelijke) bewoners (want dat zijn echt heel vriendelijke, behulpzame mensen, in ons hart gesloten. Ze zullen in onze gedachten en pratn vaak voorbij komen   (Geel goed geslapen!)
We zijn blij dat we dit samen hebben beleefd, dat we konden en kunnen delen met elkaar.

We gaan, maar een stukje van ons hart blijft achter en KT nemen we mee naar huis. We nemen jullie verhaal mee naar Nederland en zullen het vertellen. Jullie zijn welkom, als je vrij bent om te gaan, want we weten nu dat jullie een aanwinst zullen zijn voor Europa en in het bijzonder voor Nederland.

Ja afscheid nemen bestaat dus wel (want we vertrekken), maar ook niet, want herinneringen blijven bestaan en we gaan verrijkt naar huis, met een hoofd en hart vol.