donderdag (een dag van uitersten!)

op alle fronten een speciale dag. Het begon vannacht met een aardschok. Niet heftig, maar wel voelbaar. Het schijnt hier de laatste 4, 5 weken regelmatig voor te komen. Toen vanuit het niets, een enorme regenhoos. Dit herhaalde zich een paar keer, voordat de rust weerkeerde.
Afgelopen nacht beter geslapen dan de nachten ervoor.......gelukkig!

het begint bijna saai te worden, maar rond 6 uur begon het ritueel weer.
Deze morgen in het opkomende zonnetje het ontbijt klaar gemaakt voor ca. 1000 mensen. koffiebekers vullen met een cupje jam, een plak kaas, 2 olijven en een stuk komkommer. Wat een teamwork. Allemaal op een rijtje en vullen maar. Gezellig vergezeld van rapmuziek uit Syrie of Irak of Afghanistan. Heerlijk interculti:)

Ons team is vandaag niet compleet dus we verdelen de 5 wijken van het kamp even anders. De mensen beginnen we een beetje te herkennen, vooral die kindertjes, wat een heerlijke open snuitjes. High fives uitgedeeld en het ontbijt natuurlijk (de koffiecups aangevuld met voor iedereen een banaan en 3 stukken brood).

Ik praat even met een jongeman uit Syrie. Hij  slaapt niet 's nachts, want dan begint hij te malen. Hij laat me voelen waar in zijn armen de granaatscherven zitten. Vreselijk. Hij is zo verdrietig want hij is alleen gevlucht, zonder familie. Die zit nog in Homs. Eergisteren heeft hij gehoord dat 2 famiieleden (ik dacht een tante en nichtje), zijn omgekomen daar. Hij wil weg uit KT, status krijgen en wat gaan doen, geld verdienen. Het enige dat hij nu kan doen, is de ontbijtgroep helpen. Dat geeft nog wat afleiding in de dagen die maar voorbij gaan, zonder dat er daadwerkelijk iets positiefs gebeurd. Wat een hartverscheurende verhalen hoor je hier en zie je in de ogen van de mensen. Iedereen heeft zijn of haar verleden en dat gaat met ze mee, waar ze gaan, maar wordt door deze situatie van het 'kamp' niet bevorderd. 

We zijn nog maar net terug bij de foodtruck of het  begint me toch te hagelen. Zeker een half uur duurt deze bui. Het is ongelooflijk zo hard dit gaat. We kunnen niets anders dan wachten onder de luifel tot het ophoudt. Wat een natuurgeweld hier op Lesbos. De bewoners van KT hebben nog isoboxen waarin ze verblijven, maar in kamp Moria zitten ze nog steeds voor een groot deel in de koepeltentjes. Wat zal het daar erg zijn.

de kinderactiviteit wordt niet erg druk bezocht.....zal wel met de buien te maken hebben. We gaan touwtje springen en kleuren. Altijd goed. De kinderen tellen om het hardst in het Engels met ons mee. Ze zijn zo heerlijk fanatiek en echt wat dat betreft, gewoon kind:)

tot zover, de donderdag. Morgen meer en dan ook de foto's van vandaag.

weer heel veel liefs van Hans en Bea, Mytilini Greece